معرفی انیمه بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند (Children Who Chase Lost Voices)

انیمه «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» (Children Who Chase Lost Voices) اثری عمیق و پرماجرا از ماکوتو شینکای، کارگردان نام آشنای ژاپنی است که مخاطب را به سفری فانتزی در دنیایی پر از افسانه، فقدان و جستجو می برد. این انیمه در سال ۲۰۱۱ منتشر شد و با وجود شباهت های بصری به آثار استودیو گیبلی، داستانی منحصر به فرد با مضامین فلسفی عمیق را روایت می کند که دل هر تماشاگری را با خود همراه می سازد و او را به کشف ناشناخته ها دعوت می کند. این اثر نه تنها یک ماجراجویی بصری خیره کننده است، بلکه تجربه ای احساسی از مواجهه با غم، امید و معنای زندگی را ارائه می دهد.

دنیای انیمه، جهانی است که مرزهای واقعیت و خیال را در هم می شکند و با روایت های بی نظیر خود، دروازه هایی را به سوی عواطف انسانی و مفاهیم عمیق فلسفی می گشاید. در میان خیل عظیم آثار ژاپنی، نام ماکوتو شینکای همچون ستاره ای درخشان در آسمان این هنر می درخشد. شینکای که به خاطر آثار بصری خیره کننده و داستان های احساسی اش شناخته می شود، در سال ۲۰۱۱ با انیمه «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» اثری متفاوت و بلندپروازانه را به مخاطبان عرضه کرد. این انیمه که پیش از موفقیت های جهانی او با «نام تو» (Your Name) ساخته شد، جایگاه خاصی در کارنامه هنری او دارد و نشان دهنده تلاش وی برای کاوش در ژانرهای جدید و داستان گویی حماسی است. مخاطب در این اثر با روایتی روبرو می شود که در آن فقدان، جستجو برای معنا و مواجهه با ناشناخته ها، تار و پود داستان را تشکیل می دهند و او را به تفکر درباره ارزش زندگی و انتخاب هایش دعوت می کند.

مشخصات کلی انیمه «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند»

«بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» یا به ژاپنی «星を追う子ども» (Hoshi o Ou Kodomo)، یک انیمه سینمایی فانتزی-ماجراجویی-درام است که توسط ماکوتو شینکای کارگردانی، نوشته و تدوین شده است. این اثر که در سال ۲۰۱۱ میلادی به نمایش درآمد، بلندترین فیلم شینکای تا آن زمان به شمار می رفت و نشان دهنده جاه طلبی های او در خلق داستان های حماسی بود. موسیقی متن دلنشین و تاثیرگذار این انیمه را تنمون (Tenmon)، آهنگساز همیشگی و همکار قدیمی شینکای، بر عهده داشته است که نقش بسزایی در فضاسازی و انتقال احساسات عمیق داستان ایفا می کند. استودیو سازنده این اثر CoMix Wave Films است که همکاری های طولانی مدتی با شینکای داشته و آثار بصری خیره کننده ای را در کارنامه خود ثبت کرده است.

مدت زمان این انیمه ۱۱۶ دقیقه است که در مقایسه با بسیاری از آثار دیگر شینکای، فرصت بیشتری برای توسعه داستان و شخصیت ها در اختیار او قرار داده است. ژانر اصلی آن فانتزی، ماجراجویی و درام است، اما با المان هایی از سفر قهرمان و پرداختن به مضامین عمیق فلسفی، تجربه ای فراتر از یک داستان ساده را به تماشاگر ارائه می دهد. این فیلم با اینکه در ابتدا با نقدهای متفاوتی روبرو شد، اما به تدریج جایگاه خود را به عنوان یک اثر قابل تامل در میان طرفداران و منتقدان پیدا کرد.

امتیازات اصلی این انیمه از وب سایت های معتبر به شرح زیر است:

وب سایت	امتیاز منتقدان	امتیاز بینندگان/کاربران
IMDb	–	۶.۷ از ۱۰
Rotten Tomatoes	۹۳% (منتقدان)	۷۶% (بینندگان)
Metacritic	۷۷ از ۱۰۰ (منتقدان)	۷ از ۱۰ (بینندگان)

ماکوتو شینکای: نگاهی به کارگردان و فلسفه هنری «آواهای گمشده»

ماکوتو شینکای، نامی که این روزها با انیمیشن های خیره کننده و داستان های احساسی گره خورده است، پیش از رسیدن به شهرت جهانی با آثاری چون «نام تو» و «فرزند آب وهوا»، مسیر پرفراز و نشیبی را طی کرده است. او از همان ابتدا با سبک بصری منحصربه فردش، که در آن آسمان ها، ابرها و طبیعت با جزئیاتی باورنکردنی و رنگ هایی درخشان به تصویر کشیده می شوند، قلب مخاطبان را تسخیر کرد. تم های تکرارشونده در آثار او اغلب شامل تنهایی، فاصله، تلاش برای ارتباط، گذر زمان و آمیختگی غم و امید است؛ مفاهیمی که در «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» نیز به وضوح دیده می شوند.

این انیمه، نقطه ای خاص در کارنامه هنری شینکای محسوب می شود. در حالی که آثار قبلی او مانند «۵ سانتی متر در ثانیه» و «باغ کلمات» بر داستان های عاشقانه واقع گرایانه تر و ملایم تر تمرکز داشتند، «آواهای گمشده» یک جهش بزرگ به سمت ژانر فانتزی حماسی بود. این اثر را می توان یک «پروژه بلندپروازانه» دانست که شینکای در آن تلاش کرد تا دنیایی جدید و پر از افسانه خلق کند و داستانی بزرگتر از آنچه قبلاً روایت کرده بود، تعریف نماید. این تصمیم برای کاوش در قلمروی فانتزی، از اوتسوکا، مدیر وقت استودیو CoMix Wave Films، الهام گرفته شد که شینکای را تشویق به ساخت اثری در مقیاس استودیو گیبلی کرده بود.

همین بلندپروازی ها بود که اغلب باعث مقایسه شینکای با هایائو میازاکی، استاد بلامنازع انیمیشن ژاپن، شد. در واقع، بسیاری از منتقدان و مخاطبان، شینکای را «میازاکی جدید» نامیدند. خود شینکای در مصاحبه ای اعتراف کرده بود که آرزو دارد روزی بتواند اثری خلق کند که همان بار احساسی و جادوی داستان سرایی میازاکی را در خود داشته باشد. «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» را می توان تلاشی آشکار برای رسیدن به این آرزو دانست. او در این انیمه، عناصری را به کار گرفت که یادآور آثار گیبلی بودند؛ از موجودات فانتزی گرفته تا سفر به دنیاهای پنهان و شخصیت های جوان و شجاعی که به دنبال حقیقت می گردند. این انیمه در واقع پلی بود بین سبک خاص شینکای و رویکرد داستان گویی فانتزی-حماسی که میازاکی به اوج رسانده بود، هرچند که شینکای بعدها با بازگشت به سبک شخصی اش در «نام تو»، هویت مستقل تری را برای خود تعریف کرد.

خلاصه داستان «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» (همراه با اسپویلر کم)

داستان «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» حول محور دختری نوجوان به نام آسونا واتاسه می چرخد. آسونا که پدرش را از دست داده و مادرش به دلیل شیفت های کاری طولانی در بیمارستان، وقت کمی را با او می گذراند، اغلب تنهاست. او در خلوت خود، روی تپه ای سرسبز در نزدیکی خانه شان، با یک رادیوی کریستالی یادگاری از پدرش سرگرم می شود و به صداهای مرموز و عجیبی که از آن پخش می شود گوش می سپارد.

زندگی آسونا با رویارویی با یک موجود عظیم الجثه و ترسناک به نام کواتزاکول، دگرگون می شود. در لحظه خطر، پسری جوان و مرموز به نام شان کانان، که ادعا می کند از سرزمینی دیگر آمده است، آسونا را نجات می دهد. شان و آسونا ارتباطی عاطفی با یکدیگر برقرار می کنند، اما این ارتباط کوتاه و غم انگیز است؛ شان به طور غیرمنتظره ای می میرد و آسونا را در فقدانی عمیق رها می کند. مرگ شان، آسونا را به سمت یک مسیر جدید و سرنوشت ساز می کشاند.

در این میان، معلم جدید آسونا، آقای ریوجی موریساکی، که خود نیز از غم از دست دادن همسرش رنج می برد، به دنبال افسانه هایی درباره سرزمین آگارتا، سرزمینی پنهان و زیرزمینی است که گفته می شود به دنیای مردگان راه دارد. او اعتقاد دارد که در آگارتا می تواند راهی برای بازگرداندن همسرش پیدا کند. آسونا، که هنوز با مرگ شان کنار نیامده و کنجکاو درباره حقیقت وجود آگارتا است، ناخواسته وارد این ماجرا می شود. او به همراه شین کانان، برادر کوچک تر شان که به شدت شبیه به اوست، و آقای موریساکی، سفری پرخطر را به سوی دروازه های آگارتا آغاز می کند.

ورود به آگارتا، این سرزمین افسانه ای و محافظت شده، با چالش های بی شماری همراه است. آنها با موجودات عجیب و غریب، نگهبانان مرموز و چشم اندازهای خیره کننده اما خطرناکی روبرو می شوند. موریساکی، که با انگیزه ای قوی برای بازگرداندن همسرش به سبک داستان اورفئوس حرکت می کند، در تلاش است تا به دره مرگ برسد و با خدای آگارتا، شاوگال، معامله ای انجام دهد. آسونا نیز در این مسیر، علاوه بر مواجهه با خطرات متعدد، با حقایقی درباره زندگی، مرگ و پذیرش فقدان روبرو می شود و باید انتخاب های دشواری را پشت سر بگذارد که سرنوشت او و دیگران را رقم خواهد زد. این سفر نه تنها یک ماجراجویی بیرونی است، بلکه به سفری درونی برای یافتن معنا و درک جایگاه خود در چرخه زندگی و مرگ تبدیل می شود.

نقد و بررسی عمیق: کاوش در نقاط قوت و ضعف انیمه

«بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» انیمه ای است که با دیدنش، نمی توان به راحتی از آن عبور کرد. این اثر، همانند بیشتر کارهای ماکوتو شینکای، تماشاگر را به دنیایی از زیبایی های بصری و احساسات عمیق دعوت می کند، اما در عین حال، چالش ها و پیچیدگی هایی نیز دارد که آن را از برخی آثار دیگر این کارگردان متمایز می سازد. برای درک کامل این تجربه، لازم است به نقاط قوت و ضعف آن به طور جامع بپردازیم.

نقاط قوت

یکی از برجسته ترین ویژگی های این انیمه، زیبایی بصری خیره کننده آن است. شینکای، استاد بی چون و چرای جزئیات بصری، در این اثر نیز سنگ تمام گذاشته است. طراحی صحنه ها، از مناظر سرسبز و آرام بخش روستایی گرفته تا دالان های پررمز و راز آگارتا، با رنگ بندی های غنی و جزئیاتی دقیق، چشم ها را به خود خیره می کند. ابرها، آسمان، نور خورشید و طبیعت، با چنان کیفیتی به تصویر کشیده شده اند که تماشاگر را به سادگی در خود غرق می کنند. انیمیشن روان و چشم نواز شخصیت ها و حرکت دوربین، حس پویایی و زندگی را به دنیای فانتزی داستان می بخشد و می توان آن را امضای شینکایِ همیشگی دانست که حتی پیش از «نام تو» نیز هویدا بود.

موسیقی متن دلنشین و تاثیرگذار اثر تنمون، نقش حیاتی در فضاسازی و انتقال احساسات داستان ایفا می کند. ملودی های او گاه حماسی و پرشور، گاه غم انگیز و تأمل برانگیز هستند و به خوبی اتمسفر هر صحنه را تقویت می کنند. موسیقی در این انیمه نه تنها پس زمینه داستان نیست، بلکه خود به عنصری روایی تبدیل می شود که به عمق عواطف شخصیت ها و عظمت دنیای آگارتا می افزاید.

اما شاید مهمترین نقطه قوت «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند»، مضامین عمیق و فلسفی آن باشد که تماشاگر را به تأمل وامی دارد. این انیمه به شکلی بسیار ظریف به مضامینی چون:

• فقدان و سوگ: سفر آسونا برای کنار آمدن با مرگ پدر و سپس شان، محور اصلی داستان است. انیمه به شکلی واقع گرایانه و در عین حال شاعرانه، رنج فقدان و چگونگی مواجهه با آن را به تصویر می کشد و نشان می دهد که غم، بخشی گریزناپذیر از زندگی است.
• جستجوی معنا و پذیرش: آقای موریساکی، معلم آسونا، با انگیزه بازگرداندن همسرش به آگارتا قدم می گذارد. سفر او نمادی از تلاش انسان برای فائق آمدن بر مرگ و یافتن معنا در مواجهه با اندوه است، و درس های بزرگی درباره پذیرش واقعیت را به او و تماشاگر می آموزد.
• ماجراجویی و کشف ناشناخته ها: سفر به آگارتا نه تنها یک ماجراجویی فیزیکی است، بلکه نمادی از سفر درونی به سوی ناشناخته ها و مواجهه با بخش های پنهان وجود خود است.
• ارتباط انسان با طبیعت و عواقب مداخله: آگارتا به عنوان یک بهشت گمشده و پاک، در معرض تهدید مداخله انسان ها قرار دارد. این انیمه به موضوعاتی چون احترام به طبیعت و پیامدهای دست اندازی انسان به قلمروهای مقدس می پردازد.
• تاریکی در پس زیبایی: شینکای به طرز ماهرانه ای توانایی دارد که غم و امید را به طور همزمان به تصویر بکشد. حتی در زیباترین لحظات بصری، ته مایه ای از اندوه و نوستالژی وجود دارد که به عمق احساسی اثر می افزاید.

نقاط ضعف و چالش ها

با وجود نقاط قوت فراوان، «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» با برخی انتقادات و چالش ها نیز روبرو شده است. یکی از مهمترین آنها، پیچیدگی روایی و ریتم داستان است. برخی تماشاگران معتقدند که داستان گاهی بیش از حد پیچیده می شود و ریتم آن نسبت به آثار بعدی شینکای، کمی کندتر است. تعدد ایده ها و مفاهیم در داستان، در برخی بخش ها ممکن است به نظر برسد که کاملاً به هم گره نخورده اند و یا برخی از این ایده ها کمتر توسعه یافته اند، که این موضوع می تواند به حس عدم انسجام کامل در برخی بخش ها منجر شود.

مقایسه با «نام تو» نیز اغلب به عنوان یک چالش برای این انیمه مطرح می شود. «نام تو» به دلیل انسجام روایی، ریتم پویا، و قدرت بالای احساسی و تجاری، به یک پدیده جهانی تبدیل شد. اما «آواهای گمشده» با وجود پتانسیل بالا، به آن سطح از موفقیت و انسجام روایی نرسید. دلیل این موضوع شاید در این باشد که «آواهای گمشده» تلاشی برای داستان گویی در مقیاس وسیع تر و با الهام از سبک گیبلی بود که شاید با سبک شخصی و منحصربه فرد شینکای در آن زمان کاملاً هماهنگ نشده بود. در حالی که «نام تو» با تمرکز بر المان های تکرارشونده شینکای (فقدان، ارتباط، گذر زمان) اما در قالبی مدرن و پرهیجان، توانست ارتباط عمیق تری با مخاطب جهانی برقرار کند.

«بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» یک سفر بلندپروازانه به دنیای فانتزی است که با تمام زیبایی ها و چالش هایش، نقطه عطفی مهم در مسیر هنری ماکوتو شینکای محسوب می شود.

همچنین، پردازش رابطه عاشقانه بین آسونا و شان، از دید برخی منتقدان کمی «بی رمق» یا «سست» به نظر می رسد. شاید به دلیل سرعت پیشروی داستان و محوریت اصلی آن بر موضوع فقدان و سوگ، فرصت کافی برای توسعه عمق این رابطه و ایجاد شور و هیجان لازم برای مخاطب، فراهم نمی شود. این مسئله باعث می شود که تماشاگر به اندازه کافی با این رابطه همراه نشود و مرگ شان، تأثیر عاطفی مورد انتظار را نداشته باشد، هرچند که سفر آسونا پس از آن، به خوبی انگیزه می گیرد و به یک خودشناسی عمیق تبدیل می شود.

شخصیت های اصلی: همراهان سفر در آگارتا

سفر به سرزمین آگارتا، نه تنها یک ماجراجویی جغرافیایی است، بلکه سفری درونی برای هر یک از شخصیت های اصلی است که با انگیزه ها و دغدغه های خاص خود، در این راه قدم می گذارند. درک این شخصیت ها، به درک عمیق تر مضامین انیمه کمک می کند.

آسونا واتاسه

آسونا واتاسه، دختر نوجوانی که بار تنهایی و فقدان پدرش را بر دوش می کشد، قهرمان داستان ماست. او با شجاعت و کنجکاوی طبیعی یک نوجوان، به دنبال صداهای مرموز رادیوی پدرش می گردد و همین جستجو او را به سمت ماجراجویی بزرگ زندگی اش می کشاند. آسونا نمادی از مواجهه با فقدان و بلوغ در مواجهه با مشکلات است. او ابتدا به دنبال بازگرداندن شان می گردد، اما در طول سفر خود، درس های مهمی درباره پذیرش مرگ و ارزش زندگی می آموزد. او دختری است که به رغم آسیب پذیری اش، از قدرت درونی عظیمی برای ادامه دادن و رشد برخوردار است.

شان و شین کانان

شان کانان، پسری مرموز از سرزمین آگارتا، اولین جرقه عشق و همچنین اولین تجربه فقدان عمیق برای آسونا است. او نمادی از آنچه گمشده و نایاب است، و حضور کوتاه اما تاثیرگذارش، آسونا را به سمت دنیای پنهان آگارتا سوق می دهد. پس از مرگ شان، با شین کانان، برادر کوچک تر او آشنا می شویم. شین، با شباهت ظاهری زیاد به شان، اما با شخصیتی متفاوت، نمادی از مسئولیت، محافظت و راهنمایی است. او با اینکه در ابتدا با آسونا و موریساکی به دلیل مداخله شان در آگارتا مخالف است، اما در ادامه به یکی از همراهان و محافظان اصلی آنها تبدیل می شود.

ریوجی موریساکی

ریوجی موریساکی، معلم آسونا، شخصیتی است که از سوگ از دست دادن همسرش رنج می برد. او نمادی از تلاش انسان برای فائق آمدن بر مرگ و بازگرداندن آنچه از دست داده است، هرچند که این تلاش به هر قیمتی باشد. موریساکی، مانند اورفئوس در اساطیر یونانی، حاضر است برای عشق از دست رفته اش تا سرزمین مردگان پیش برود. سفر او به آگارتا، فرصتی برای کاوش در پیچیدگی های اندوه و عواقب نپذیرفتن واقعیت است. او با اینکه در ابتدا با انگیزه های شخصی و شاید خودخواهانه قدم در این راه می گذارد، اما در پایان، درس های ارزشمندی درباره ماهیت زندگی و مرگ می آموزد.

علاوه بر این سه شخصیت اصلی، کاراکترهای فرعی مانند میمی، گربه خانگی عجیب آسونا، و موجودات مرموز و گاه ترسناک آگارتا نیز نقش های مهمی در پیشبرد داستان و ایجاد فضایی غنی و پر رمز و راز دارند و به این سفر، ابعاد جدیدی می بخشند.

تفاوت ها و شباهت ها با آثار هایائو میازاکی و استودیو گیبلی

زمانی که «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» به نمایش درآمد، بسیاری از منتقدان و مخاطبان، ماکوتو شینکای را با هایائو میازاکی، کارگردان افسانه ای استودیو گیبلی، مقایسه کردند و حتی از او به عنوان «میازاکی جدید» یاد شد. این مقایسه بی دلیل نبود و ریشه در شباهت های بصری و داستانی خاصی داشت که در این انیمه به چشم می خورد.

یکی از بارزترین شباهت ها، در الهام گیری های بصری و داستانی است. دنیای فانتزی آگارتا، موجودات عجیب و غریب آن و حتی طراحی برخی ربات ها و محافظان، یادآور آثاری مانند «لاپوتا: قلعه ای در آسمان» یا «شاهزاده مونونوکه» از میازاکی است. معماری های باستانی، طبیعت بکر و پنهان، و ماجراجویی یک قهرمان جوان در دنیایی ناشناخته، همگی از تم های تکرارشونده در آثار گیبلی هستند که شینکای در این انیمه به آن ها پرداخت. او در واقع تلاش کرد تا اثری خلق کند که همان حس جادو و حیرت را که میازاکی در مخاطبانش ایجاد می کند، برانگیزد.

با این حال، تفاوت های فلسفی، روایی و اتمسفریک بین دو کارگردان نیز به وضوح قابل مشاهده است. در حالی که میازاکی اغلب بر ارتباط انسان با طبیعت، اهمیت جامعه، مسئولیت پذیری و قدرت جمعی تاکید دارد، شینکای در «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» و بسیاری از آثار دیگرش، بیشتر بر موضوعات تنهایی، فاصله، فقدان و جستجوی معنای فردی متمرکز است. قهرمانان شینکای اغلب در دنیای درونی خود غرق هستند و تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران، یکی از چالش های اصلی آنهاست. در این انیمه نیز، آسونا و موریساکی هر دو به دلیل فقدان و تنهایی، مسیر سفر خود را آغاز می کنند.

علاوه بر این، در حالی که آثار میازاکی اغلب با لحنی امیدوارکننده و پیامی مثبت به پایان می رسند، آثار شینکای، حتی در پایان های خوش، ته مایه ای از غم و نوستالژی را در خود دارند. «آواهای گمشده» نیز هرچند به سوی پذیرش و امید حرکت می کند، اما بار سنگین فقدان و اندوه در تمام طول داستان حس می شود. این تفاوت در اتمسفر و فلسفه، «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» را از صرفاً یک کپی برداری از سبک گیبلی متمایز می کند و به آن هویتی منحصر به فرد می بخشد؛ اثری که نشان دهنده تلاش شینکای برای گسترش دامنه هنری خود، در عین حفظ صدای شخصی اش است.

آیا انیمه «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» برای شما مناسب است؟ (راهنمای انتخاب جامع)

انتخاب یک انیمه برای تماشا، اغلب به سلیقه شخصی، حال و هوای روحی و انتظارات مخاطب بستگی دارد. «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» نیز اثری است که می تواند برای برخی تماشاگران تجربه ای فراموش نشدنی باشد و برای برخی دیگر، شاید آنقدرها که انتظار دارند جذاب نباشد. در این بخش، به شما کمک می کنیم تا با آگاهی کامل تصمیم بگیرید که آیا این سفر فانتزی به دنیای شینکای، برای شما مناسب است یا خیر.

چه کسانی باید این انیمه را ببینند:

• طرفداران پر و پا قرص ماکوتو شینکای: اگر از آثار دیگر این کارگردان مانند «نام تو»، «باغ کلمات» یا «فرزند آب وهوا» لذت برده اید و کنجکاو هستید که تمامی ابعاد کارنامه هنری او را تجربه کنید، این انیمه را از دست ندهید. این اثر، نشان دهنده یک مرحله تکاملی و تجربی در سبک شینکای است.
• علاقه مندان به داستان های فانتزی حماسی و ماجراجویانه: اگر از کشف دنیاهای جدید، موجودات افسانه ای، و سفرهای پرخطر در قلمروهای ناشناخته لذت می برید، آگارتا با تمام زیبایی ها و خطراتش، شما را مسحور خواهد کرد.
• افرادی که به دنبال اثری با پیام های عمیق درباره زندگی، مرگ، فقدان و پذیرش هستند: این انیمه به شکلی بسیار ظریف و تأثیرگذار، به مضامین فلسفی می پردازد و می تواند به شما در تأمل درباره معنای این مفاهیم یاری رساند.
• کسانی که از انیمیشن های با کیفیت بالا و جزئیات بصری خیره کننده لذت می برند: حتی اگر داستان به طور کامل شما را درگیر نکند، زیبایی های بصری و هنری این اثر، به تنهایی می تواند تجربه ای لذت بخش باشد.

چه کسانی ممکن است از آن لذت نبرند:

• کسانی که به دنبال انیمه ای صرفاً شاد، کمدی یا با ریتم بسیار سریع هستند: «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» اثری با مضامین جدی و گاهی سنگین است و ریتم آن ممکن است نسبت به انیمه های پرهیجان تر، کندتر باشد.
• افرادی که با داستان های پیچیده، گاهی کند و مضامین غم انگیز مشکل دارند: این انیمه به موضوعاتی مانند مرگ و سوگ به طور جدی می پردازد که ممکن است برای همه تماشاگران دلپذیر نباشد.

راهنمایی سنی:

این انیمه برای کودکان خردسال توصیه نمی شود. دلیل این موضوع، پرداختن به مضامین عمیق و گاهی سنگین مانند مرگ و اندوه، وجود موجودات فانتزی که ممکن است برای کودکان ترسناک باشند، و همچنین صحنه های خشونت های فانتزی است. پیشنهاد می شود که کودکان زیر ۱۲ سال، این انیمه را تماشا نکنند و برای نوجوانان بالای ۱۲ سال نیز، تماشای آن با نظارت والدین یا توضیحات لازم، می تواند مفید باشد.

کلام آخر: سفری به یادماندنی یا اثری در سایه؟

«بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» در کارنامه هنری ماکوتو شینکای، جایگاهی منحصر به فرد دارد. این انیمه، تلاشی بلندپروازانه از سوی کارگردانی بود که پیش از دستیابی به شهرت جهانی، سعی داشت دامنه هنر خود را گسترش دهد و به سمت داستان گویی حماسی تر و فانتزی تری حرکت کند. هرچند شاید نتوانست به اندازه آثار موفق تر او مانند «نام تو» به اوج برسد و برخی انتقادات در مورد پیچیدگی روایی یا ریتم آن وارد باشد، اما نمی توان از ارزش های بی بدیل آن چشم پوشی کرد.

این اثر، همچنان یک تجربه بصری خیره کننده و یک سفر احساسی عمیق است که تماشاگر را به تأمل درباره مفاهیم بنیادین زندگی، مرگ و جستجوی معنا وامی دارد. «بچه هایی که آواهای گمشده را دنبال می کنند» اثری نیست که به سادگی فراموش شود؛ بلکه با پرداختن به مضامینی جهانی و ارائه دنیایی فانتزی و پر رمز و راز، در ذهن مخاطب ماندگار می شود. این انیمه دعوتی است به یک ماجراجویی درون گرا و بیرونی، که در آن هر گامی در راه کشف دنیای آگارتا، گامی در جهت شناخت خود و پذیرش واقعیت های گریزناپذیر زندگی است. تجربه شخصی از تماشای این انیمه، می تواند قضاوت نهایی را برای هر تماشاگر رقم بزند. آیا این سفر توانست با شما ارتباط برقرار کند و از آواهای گمشده ای که دنبال می کرد، برایتان داستانی به ارمغان آورد؟