جزیره ی پلاستیکی Plastic island

جزیره پلاستیکی، پدیده ای با دو روی کاملاً متفاوت است؛ یک روی آن، نمادی از خلاقیت و پایداری انسانی در ساخت سازه های شناور از بطری های بازیافتی است که رویاهای زندگی در هماهنگی با طبیعت را به تصویر می کشد و روی دیگر، توده های عظیم و کابوس وار زباله های پلاستیکی است که در قلب اقیانوس ها شناورند و تهدیدی جدی برای حیات دریایی و اکوسیستم های سیاره به شمار می روند. این دو مفهوم متناقض از یک نام واحد، گستردگی چالش پلاستیک و پتانسیل های نهفته در مواجهه با آن را به نمایش می گذارد.

مفهوم «جزیره پلاستیکی» امروزه فراتر از یک واژه ساده رفته و به نمادی از رابطه پیچیده انسان با محیط زیست تبدیل شده است. از یک سو، ذهن خلاق انسان موفق شده است با استفاده از زباله های پلاستیکی، سازه هایی شناور و حتی قابل سکونت بسازد که الهام بخش هستند؛ سازه هایی که نه تنها راهی برای زندگی پایدار فراهم می کنند، بلکه به مثابه نمایشگاهی از قابلیت های بازیافت و تفکر سبز عمل می کنند. از سوی دیگر، همین پلاستیک ها، در مقیاسی هولناک، به کابوسی واقعی برای اقیانوس ها تبدیل شده اند. میلیون ها تن زباله پلاستیکی، به دلیل بی توجهی و مدیریت نادرست، به اعماق آب ها راه یافته و در اثر جریان های اقیانوسی، توده های عظیم و مرگباری را شکل داده اند که به درستی «جزایر پلاستیکی اقیانوسی» نامیده می شوند. این مقاله قصد دارد به تفصیل هر دو جنبه این پدیده را بررسی کند: از داستان های الهام بخش سازندگان جزایر مصنوعی تا فاجعه زیست محیطی توده های زباله، و در نهایت به راهکارهای مقابله با این بحران خواهد پرداخت.

جزایر پلاستیکی ساخته دست بشر؛ نمونه ای از ابتکار و پایداری

در میان چالش های زیست محیطی که بشر با آن روبه رو است، برخی افراد با نگاهی متفاوت به مواد دورریختنی، به دنبال خلق راهکارهایی هستند که هم به محیط زیست کمک کند و هم امکان زندگی جدیدی را فراهم آورد. جزایر پلاستیکی ساخته دست بشر، دقیقاً در همین راستا شکل گرفته اند. این سازه ها، که اغلب از بطری ها و دیگر ضایعات پلاستیکی بازیافتی ساخته می شوند، نه تنها گواهی بر خلاقیت و پشتکار انسان هستند، بلکه پیامی قدرتمند درباره پتانسیل های بی کران بازیافت و زندگی پایدار را به گوش جهانیان می رسانند.

داستان ریچارد سوآ: پیشگام ساخت جزایر شناور

ریچارد سوآ، مهندس و هنرمند انگلیسی، یکی از برجسته ترین پیشگامان در زمینه ساخت جزایر شناور از مواد بازیافتی است. او با فلسفه ای عمیق مبنی بر تبدیل زباله به منبع، مسیر زندگی خود را تغییر داد. سوآ معتقد بود که می توان از آنچه دیگران دور می ریزند، برای ساخت مکانی برای زندگی استفاده کرد. این ایده او را به سمت خلق اولین جزیره شناورش سوق داد.

اولین پروژه سوآ، جزیره ای به نام اسپیرال آیلند (Spiral Island) بود که در سال ۱۹۹۸ در سواحل مکزیک ساخته شد. او برای ساخت این جزیره از هزاران بطری پلاستیکی خالی استفاده کرد که به دقت جمع آوری و به هم متصل شده بودند تا یک سکوی شناور ایجاد کنند. این جزیره کوچک، نمادی از یک زندگی ساده و خودکفا بود، اما سرنوشت غم انگیزی در انتظارش بود. در سال ۲۰۰۵، طوفان سهمگین امیلی، اسپیرال آیلند را به طور کامل درهم شکست و از بین برد. بسیاری تصور می کردند که این پایان رویاهای سوآ است، اما او هرگز ناامید نشد.

جوی کسی آیلند (Joyxee Island): اوج خلاقیت در مکزیک

پس از نابودی اسپیرال آیلند، ریچارد سوآ با اراده ای قوی تر، تصمیم به ساخت جزیره ای جدید گرفت. این بار، با تجربیات ارزشمند قبلی و دیدگاهی پخته تر، پروژه جوی کسی آیلند (Joyxee Island) را آغاز کرد. این جزیره، که در کنار جزیره موجرس (Isla Mujeres) در مکزیک ساخته شد، نمونه ای پیشرفته تر و مقاوم تر از جزیره قبلی او بود.

برای ساخت جوی کسی آیلند، سوآ از بیش از ۱۰۰ هزار بطری پلاستیکی بازیافتی بهره برد. این بطری ها، به عنوان عنصر اصلی شناوری، با تخته های سه لایه پرسی و چوب های مقاوم تقویت شدند تا یک فونداسیون مستحکم و بادوام را تشکیل دهند. هسته اصلی جزیره در یک تور ماهیگیری بزرگ قرار گرفته است که این پلاستیک ها را به هم متصل نگه می دارد و از پراکندگی آن ها جلوگیری می کند. این ساختار مهندسی شده باعث شده است تا جزیره در برابر موج ها و جریان های آبی مقاومت بیشتری داشته باشد و به صورت شناور کامل بر روی آب بماند.

زندگی در جزیره پلاستیکی ریچارد سوآ

زندگی در جوی کسی آیلند تجربه ای منحصر به فرد و دیدنی است. این جزیره صرفاً یک سکوی شناور نیست، بلکه یک خانه کامل با تمام امکانات رفاهی محسوب می شود. یک خانه سه طبقه با دو اتاق خواب، آشپزخانه و حتی یک آبشار کوچک (که در صورت وجود، با آب گرم کار می کند) در آن ساخته شده است. تهویه مطبوع، سیستم های گرمایش و سرمایش، یخچال و سایر وسایل برقی، همگی با استفاده از پنل های خورشیدی که بر روی جزیره نصب شده اند، تغذیه می شوند. این سیستم انرژی پایدار، جزیره را به نمونه ای از خودکفایی زیستی تبدیل کرده است.

اما ویژگی های جوی کسی آیلند فقط به خانه و امکاناتش محدود نمی شود. ریچارد سوآ با استفاده از خاک و کود طبیعی که خود تولید می کند، امکان کشت انواع سبزیجات و میوه ها را بر روی جزیره فراهم آورده است، به طوری که ساکنان آن می توانند نیازهای غذایی خود را به صورت محلی تأمین کنند. یکی از قوانین مهم زندگی در این جزیره، عدم تولید زباله و استفاده مجدد از هر ماده دورریختنی است. به عنوان مثال، برای بالا بردن سطح جزیره یا حفظ تعادل آن، از قوطی ها و مواد پلاستیکی جمع آوری شده استفاده می شود و حتی کیسه های پلاستیکی به عنوان پوشش خاک برای زراعت به کار می روند. این جزیره با استفاده از یک قایق و بادبان به آرامی بر روی آب حرکت می کند و تجربه ای از زندگی آرام و بدون ردپای کربن را ارائه می دهد.

چالش ها و مقاومت

ساخت و نگهداری یک جزیره شناور از پلاستیک، خالی از چالش نیست. ریچارد سوآ در طول سال ها بارها با بلایای طبیعی، به ویژه طوفان های دریایی، مواجه شده است. این طوفان ها بارها به جزیره آسیب رسانده و او را مجبور به بازسازی و ترمیم کرده اند. اما هر بار، سوآ با روحیه تسلیم ناپذیر خود، جزیره را نه تنها بازسازی کرده، بلکه آن را مقاوم تر و کامل تر از قبل ساخته است. او در هر بازسازی، درس های جدیدی از تعامل با طبیعت می آموخت و سازه خود را بهینه می کرد.

ریچارد سوآ نشان داد که حتی از مواد دورریختنی نیز می توان معجزه ساخت و با پشتکار و خلاقیت، می توان بر چالش های محیط زیستی فائق آمد و زندگی ای پایدار و هماهنگ با طبیعت را تجربه کرد.

پیام اصلی جزایر ریچارد سوآ، نمایش پتانسیل عظیم بازیافت، استفاده مجدد از مواد و زندگی پایدار است. او نه تنها یک مهندس، بلکه یک آموزگار است که به ما یادآوری می کند می توانیم با نگاهی نو به جهان اطرافمان، حتی از آنچه که مشکل ساز به نظر می رسد، راهکارهای خلاقانه و امیدبخش خلق کنیم. جزایر پلاستیکی او، نمادی از این امید و ابتکار است.

جزایر پلاستیکی اقیانوسی؛ فاجعه ای خاموش و بزرگترین بحران محیط زیستی

در نقطه مقابل خلاقیت و امید جزایر ریچارد سوآ، واقعیت تلخ دیگری از «جزیره پلاستیکی» وجود دارد که نه تنها نماد ابتکار نیست، بلکه نشانه ای از بی مسئولیتی انسان و یک فاجعه عظیم زیست محیطی است: توده های زباله پلاستیکی اقیانوسی. این توده ها، میلیون ها تن زباله پلاستیکی را در خود جای داده اند و به معضلی جهانی تبدیل شده اند که زندگی دریایی، اکوسیستم ها و حتی سلامت انسان را تهدید می کنند.

چیستی و نحوه شکل گیری

جزایر پلاستیکی اقیانوسی، برخلاف تصور عمومی، یک «جزیره جامد» نیستند که بتوان روی آن قدم زد. آن ها در واقع توده های عظیمی از زباله های پلاستیکی هستند که توسط جریان های پیچیده اقیانوسی و پدیده «گرداب های اقیانوسی» (Ocean Gyres) در نقاط خاصی از اقیانوس ها جمع شده اند. گرداب های اقیانوسی، سیستم های بزرگ جریان های دایره ای آب هستند که زباله ها را به مرکز خود می کشند و به دام می اندازند. این پلاستیک ها، از بطری های بزرگ و تورهای ماهیگیری رها شده گرفته تا ذرات بسیار ریز میکروپلاستیک، در سطح و عمق آب شناورند و یک «سوپ پلاستیک» غلیظ و گسترده را تشکیل می دهند.

منبع اصلی این زباله ها، فعالیت های انسانی در خشکی و دریا است. زباله هایی که از شهرها، سواحل و بنادر وارد رودخانه ها می شوند و سپس به اقیانوس ها راه پیدا می کنند. همچنین، زباله های ناشی از کشتی ها، سکوهای نفتی و صنایع شیلات نیز به این حجم عظیم پلاستیک اضافه می کنند.

جزیره پلاستیکی اقیانوس آرام بزرگ (Great Pacific Garbage Patch)

بزرگترین و شناخته شده ترین جزیره پلاستیکی اقیانوسی، جزیره پلاستیکی اقیانوس آرام بزرگ (GPGP) است که بین کالیفرنیا و هاوایی قرار گرفته است. این توده زباله به قدری عظیم است که برخی تخمین ها وسعت آن را تا ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع (حدود سه برابر فرانسه) و وزن آن را بیش از ۸۰ هزار تن برآورد کرده اند. GPGP عمدتاً از میکروپلاستیک ها تشکیل شده است، اما شامل قطعات بزرگتر پلاستیک، تورهای ماهیگیری رها شده (Ghost Nets) و سایر زباله های پلاستیکی نیز می شود. این پدیده اولین بار در سال ۱۹۹۷ توسط چارلز مور، اقیانوس شناس آمریکایی، کشف شد و از آن زمان تاکنون توجهات زیادی را به خود جلب کرده است.

سایر توده های زباله اقیانوسی

متأسفانه، GPGP تنها توده زباله پلاستیکی در اقیانوس ها نیست. در هر یک از پنج گرداب اقیانوسی اصلی جهان، یک توده زباله پلاستیکی بزرگ شکل گرفته است:

• گرداب اقیانوس آرام شمالی: شامل جزیره پلاستیکی اقیانوس آرام بزرگ.
• گرداب اقیانوس آرام جنوبی: توده زباله اقیانوس آرام جنوبی.
• گرداب اقیانوس اطلس شمالی: توده زباله اقیانوس اطلس شمالی.
• گرداب اقیانوس اطلس جنوبی: توده زباله اقیانوس اطلس جنوبی.
• گرداب اقیانوس هند: توده زباله اقیانوس هند.

این توده ها، هر یک به نوبه خود، معضلات زیست محیطی جدی را ایجاد کرده و نشان دهنده ابعاد گسترده بحران پلاستیک در سراسر سیاره هستند.

خطرات و پیامدهای زیست محیطی فاجعه بار

وجود این جزایر پلاستیکی اقیانوسی، پیامدهای جبران ناپذیری برای محیط زیست و حیات دریایی دارد که در ادامه به تفصیل به آن ها پرداخته می شود:

تهدید حیات دریایی

حیوانات دریایی به دلیل ماهیت کنجکاو خود یا تشابه پلاستیک ها با غذا، آن ها را می بلعند. این بلعیدن می تواند منجر به انسداد دستگاه گوارش، گرسنگی و در نهایت مرگ شود. لاک پشت های دریایی پلاستیک ها را با عروس دریایی، غذای اصلی شان، اشتباه می گیرند. پرندگان دریایی، ماهی ها و پستانداران دریایی نیز به طور گسترده پلاستیک ها را می خورند. علاوه بر بلعیدن، گیر افتادن حیوانات در تورهای ماهیگیری رها شده یا قطعات بزرگ پلاستیک نیز یک مشکل رایج است که باعث خفگی، قطع عضو و جراحات شدید می شود. اکوسیستم های مرجانی نیز از این بحران در امان نیستند؛ پلاستیک ها می توانند مرجان ها را خفه کرده و بیماری های آن ها را افزایش دهند.

میکروپلاستیک ها

پلاستیک های بزرگتر در اثر تابش نور خورشید، فرسایش امواج و واکنش های شیمیایی، به ذرات ریزتری تبدیل می شوند که به آن ها میکروپلاستیک می گویند. این ذرات به حدی ریزند که با چشم غیر مسلح به سختی دیده می شوند. میکروپلاستیک ها به راحتی توسط موجودات ریز دریایی مانند پلانکتون ها بلعیده شده و سپس وارد زنجیره غذایی می شوند. به این ترتیب، از ماهی های کوچک به ماهی های بزرگ تر و در نهایت به بشقاب غذای انسان راه می یابند. تاثیرات بلندمدت میکروپلاستیک ها بر سلامت انسان هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما نگرانی های جدی درباره پتانسیل آن ها برای حمل سموم و ایجاد اختلالات هورمونی وجود دارد.

آلودگی سواحل و مناطق ساحلی

جزایر پلاستیکی اقیانوسی نه تنها در عمق دریاها مشکل سازند، بلکه بخش قابل توجهی از زباله های آن ها توسط امواج به سواحل راه می یابند. این پلاستیک ها، منظره سواحل زیبا را زشت کرده و به اکوتوریسم آسیب می رسانند. پاکسازی سواحل از این حجم عظیم زباله، عملی بسیار پرهزینه و دشوار است.

تاثیر بر اقتصاد

صنایع شیلات و گردشگری، به شدت تحت تأثیر آلودگی پلاستیکی قرار می گیرند. ماهیگیری با مشکلاتی مانند صید تصادفی پلاستیک و کاهش جمعیت ماهی ها مواجه است. صنعت گردشگری نیز با از دست دادن جاذبه سواحل پاک و زیبا، متحمل ضررهای اقتصادی قابل توجهی می شود.

روند تجزیه پلاستیک در طبیعت

یکی از دلایل اصلی که پلاستیک را به یک مشکل جاودانه تبدیل کرده، مدت زمان طولانی تجزیه آن در طبیعت است. برخلاف مواد آلی، پلاستیک ها به طور کامل تجزیه نمی شوند، بلکه تنها به قطعات کوچکتر و کوچکتر (میکروپلاستیک ها) تبدیل می شوند. در جدول زیر، مدت زمان تقریبی تجزیه برخی از مواد رایج آورده شده است:

ماده	مدت زمان تقریبی تجزیه
پلاستیک (بطری PET)	۴۵۰ سال
کیسه پلاستیکی	۱۰۰-۱۰۰۰ سال
فنجان پلاستیکی	۵۰ سال
پوشک یک بار مصرف	۴۵۰ سال
کارتن شیر	۵ سال
آدامس	۵ سال
روزنامه	چند هفته
پوست میوه	۶ ماه
قوطی آلومینیوم	۲۰۰ سال
شیشه	۴۰۰۰ سال یا بیشتر

این اعداد نشان می دهند که پلاستیک یک مشکل پایدار و ماندگار است. یک بطری پلاستیکی که امروز دور انداخته می شود، تا نسل ها بعد در محیط زیست باقی خواهد ماند و به آلودگی ادامه خواهد داد. این ویژگی منحصر به فرد پلاستیک است که آن را به یکی از بزرگترین تهدیدات زیست محیطی سیاره ما تبدیل کرده است.

راهکارها و تلاش های جهانی برای مقابله با بحران پلاستیک

مقابله با بحران جزایر پلاستیکی اقیانوسی و آلودگی های پلاستیکی، نیازمند یک رویکرد چندجانبه و همکاری جهانی است. این راهکارها شامل ابتکارات فناورانه، سیاست گذاری های دولتی و تغییرات اساسی در رفتار فردی می شوند.

ابتکارات و پروژه های پاکسازی اقیانوس

در سال های اخیر، سازمان ها و استارتاپ های متعددی با استفاده از فناوری های نوین، به دنبال پاکسازی اقیانوس ها از پلاستیک هستند. این پروژه ها، با وجود چالش های فراوان، امیدهایی را برای کاهش حجم زباله ها ایجاد کرده اند:

• پروژه پاکسازی اقیانوس (The Ocean Cleanup): این سازمان غیرانتفاعی هلندی، یکی از شناخته شده ترین ابتکارات در این زمینه است. آن ها سیستمی متشکل از سدهای شناور و توری های عظیم را طراحی کرده اند که با استفاده از جریان های اقیانوسی، پلاستیک ها را به سمت خود هدایت و جمع آوری می کنند. این پروژه تاکنون موفقیت هایی در جمع آوری هزاران کیلوگرم پلاستیک از جزیره پلاستیکی اقیانوس آرام بزرگ داشته است، اما با چالش هایی مانند مقاومت در برابر شرایط سخت اقیانوسی و تأثیر احتمالی بر حیات دریایی مواجه بوده است.
• کشتی مانتا (The Sea Cleaners / Manta): این پروژه فرانسوی، در حال طراحی یک کشتی بزرگ با قابلیت جمع آوری و پردازش حجم زیادی از پلاستیک ها است. کشتی مانتا با استفاده از فناوری های پیشرفته، قادر خواهد بود زباله های بزرگ و همچنین میکروپلاستیک ها را جمع آوری و حتی در خود کشتی بازیافت اولیه انجام دهد.
• سایر استارتاپ ها و پروژه ها: بسیاری از شرکت های کوچک و استارتاپ های نوپا نیز با ایده های خلاقانه، از ربات های زیردریایی گرفته تا فناوری های تبدیل پلاستیک به انرژی، در تلاش برای یافتن راهکارهایی برای پاکسازی اقیانوس ها هستند.

با این حال، باید اذعان داشت که پروژه های پاکسازی، تنها یک بخش از راهکار هستند. حجم عظیم پلاستیک در اقیانوس ها به حدی است که پاکسازی کامل آن با فناوری های موجود، بسیار دشوار و پرهزینه خواهد بود. همچنین نگرانی هایی در مورد تأثیر این سیستم ها بر اکوسیستم های دریایی و موجودات زنده وجود دارد. از این رو، تمرکز اصلی باید بر جلوگیری از ورود پلاستیک جدید به اقیانوس ها باشد.

نقش دولت ها و قوانین بین المللی

دولت ها و نهادهای بین المللی نقش حیاتی در مهار بحران پلاستیک ایفا می کنند. وضع قوانین و مقررات سخت گیرانه می تواند به طور چشمگیری میزان تولید و مصرف پلاستیک را کاهش دهد:

1. ممنوعیت پلاستیک های یک بار مصرف: بسیاری از کشورها و مناطق جهان (مانند اتحادیه اروپا، هند، برخی ایالت های آمریکا) ممنوعیت هایی را برای تولید و استفاده از پلاستیک های یک بار مصرف مانند کیسه های پلاستیکی، نی، ظروف غذاخوری و لیوان های پلاستیکی اعمال کرده اند. این اقدامات گام مهمی در کاهش منبع آلودگی محسوب می شود.
2. سرمایه گذاری در زیرساخت های بازیافت و مدیریت پسماند: دولت ها باید در ایجاد و توسعه سیستم های کارآمد جمع آوری، تفکیک و بازیافت زباله سرمایه گذاری کنند. بسیاری از پلاستیک ها به دلیل نبود زیرساخت مناسب به محیط زیست راه می یابند.
3. توافق نامه ها و کنوانسیون های بین المللی: سازمان ملل متحد و سایر نهادهای جهانی، در حال تدوین توافق نامه های بین المللی برای کاهش آلودگی پلاستیکی دریاها هستند. این توافق نامه ها به دنبال ایجاد چارچوبی جهانی برای همکاری کشورها در مدیریت پلاستیک هستند.
4. پروژه های تحقیق و توسعه: حمایت از تحقیقات برای یافتن جایگزین های پایدار برای پلاستیک (مانند پلاستیک های زیست تخریب پذیر واقعی و مواد کاملاً طبیعی) و همچنین توسعه فناوری های جدید بازیافت، از دیگر وظایف دولت ها است.

مسئولیت فردی و نقش تک تک ما

در نهایت، بخش بزرگی از راه حل بحران پلاستیک به مسئولیت پذیری فردی و تغییر رفتار تک تک ما بازمی گردد. هر نفر با اتخاذ عادت های کوچک، می تواند تأثیر بزرگی ایجاد کند:

اصل ۳R (Reduce, Reuse, Recycle)

این سه اصل، پایه و اساس مدیریت پسماند و کاهش آلودگی پلاستیکی هستند:

• کاهش (Reduce): بهترین راهکار، کاهش مصرف پلاستیک از ابتدا است. به دنبال خرید محصولاتی باشید که بسته بندی پلاستیکی کمتری دارند. از خرید پلاستیک های یک بار مصرف مانند بطری های آب، لیوان ها و ظروف پلاستیکی خودداری کنید.
• استفاده مجدد (Reuse): به جای دور انداختن، از وسایل پلاستیکی تا حد امکان دوباره استفاده کنید. از بطری های آب قابل شارژ، کیسه های خرید پارچه ای، و ظروف غذای قابل استفاده مجدد بهره ببرید.
• بازیافت (Recycle): زباله های پلاستیکی خود را به درستی تفکیک و در فرآیند بازیافت مشارکت کنید. مطمئن شوید که زباله های شما به مراکز بازیافت مناسب تحویل داده می شوند.

فراتر از ۳R

علاوه بر اصول ۳R، اقدامات دیگری نیز وجود دارد که می توانیم انجام دهیم:

• آگاهی رسانی: با صحبت با دوستان، خانواده و همکاران، آن ها را از ابعاد بحران پلاستیک و راهکارهای مقابله با آن آگاه کنید.
• حمایت از شرکت های سبز: از شرکت ها و محصولاتی حمایت کنید که به محیط زیست اهمیت می دهند و از پلاستیک های بازیافتی استفاده می کنند یا جایگزین های پایدار ارائه می دهند.
• مشارکت در پاکسازی: در فعالیت های پاکسازی محلی سواحل، پارک ها یا محله خود شرکت کنید.
• آموزش کودکان: از سنین پایین به کودکان درباره اهمیت حفظ محیط زیست و کاهش مصرف پلاستیک آموزش دهید.
• نه گفتن به پلاستیک: در رستوران ها، کافه ها و فروشگاه ها، به صراحت درخواست کنید که از پلاستیک های یک بار مصرف مانند نی یا کیسه پلاستیکی برای شما استفاده نکنند.

مقابله با چالش عظیم جزایر پلاستیکی، به تلاشی جمعی نیاز دارد؛ از نوآوری های علمی و تصمیم گیری های سیاسی گرفته تا کوچکترین تغییر در عادات مصرف روزانه ما.

راهکارها متعددند، اما تنها زمانی مؤثر واقع می شوند که هر یک از ما نقش خود را در این مسیر ایفا کنیم. این مسئولیت ماست که آینده ای بدون جزایر پلاستیکی برای نسل های آینده رقم بزنیم.

نتیجه گیری: آینده ای بدون جزایر پلاستیکی؟

پدیده «جزیره پلاستیکی» تصویری دوگانه و متناقض از توانایی های بشر و چالش های پیش رو را به ما نشان می دهد. از یک سو، شاهد نبوغ انسان در ساخت سازه های شناور پایدار هستیم که از ضایعات پلاستیکی جان می گیرند، و از سوی دیگر، با فاجعه زیست محیطی عظیمی روبه روایم که در قالب توده های زباله پلاستیکی در قلب اقیانوس ها، حیات سیاره را تهدید می کند. بحران پلاستیک، به ویژه جزایر پلاستیکی اقیانوسی، یکی از پیچیده ترین و فوریت دارترین مسائل محیط زیستی دوران ما است که نیازمند توجه فوری و رویکردی جامع است.

آینده اقیانوس ها و سیاره ما، به همکاری جهانی، نوآوری های فناورانه و مهم تر از همه، تغییر رفتار مصرف کننده وابسته است. اگرچه پاکسازی کامل اقیانوس ها از حجم عظیم پلاستیک موجود کاری دشوار و زمان بر خواهد بود، اما با کاهش چشمگیر تولید و مصرف پلاستیک های یک بار مصرف، توسعه زیرساخت های بازیافت، و افزایش آگاهی عمومی، می توانیم از ورود پلاستیک جدید به محیط زیست جلوگیری کنیم. هر اقدام کوچکی، از حمل کیسه خرید پارچه ای گرفته تا تفکیک صحیح زباله، می تواند در مجموع تأثیر بزرگی در نبرد علیه جزیره ی پلاستیکی و حفظ سلامت اقیانوس ها داشته باشد. تنها با تلاش جمعی و تعهد پایدار است که می توانیم امیدوار باشیم آینده ای بدون این کابوس های شناور برای خود و نسل های آتی رقم بزنیم.