راز 41 ساله «کانال کمیل»

«نزدیک غروب بود احساس کردم چیزی از دور در حال حرکت است. با دقت بیشتری نگاه کردم کاملا مشخص بود سه نفر در حال دویدن به سمت ما بودند، در راه مرتب زمین می خوردند و بلند می شدند. میان سرخی غروب بالاخره آنها به خاکریز ما رسیدند. پرسیدیم از کجا می آیید؟ گفتند: از بچه های گردان کمیل هستیم. با اضطراب پرسیدم:پس بقیه چی شدند؟ حال حرف زدن نداشتند، کمی مکث کردند.»

به گزارش کاماکس، ابراهیم هادی اول اردیبهشت سال 1336 در محله شهید سعیدی حوالی میدان خراسان متولد شد. او چهارمین فرزند خانواده بشمار می رفت. با این حال پدرش مشهدی محمد حسین به او علاقه خاصی داشت. او نیز منزلت پدر خویش را بدرستی شناخته بود. پدری که توانسته بود فرزندانش را به بهترین نحو تربیت کند.

ابراهیم نوجوان بود که طعم تلخ یتیمی را چشید. دوران دبستان را به مدرسه طالقانی و دبیرستان را نیز در مدارس ابوریحان و کریم خان درس خواند. سال1355 توانست دیپلم ادبی بگیرد. از همان سال های پایانی دبیرستان مطالعات غیردرسی را نیز شروع کرد. حضور در «هییت جوانان وحدت اسلامی» و همراهی وشاگردی استادی نظیر «علامه محمد تقی جعفری» بسیار در رشد شخصیتی ابراهیم موثر بود. در دوران پیروزی انقلاب شجاعت های بسیاری از خود نشان داد.

او همزمان با تحصیل علم به کار در بازار تهران مشغول بود. پس از پیروزی انقلاب در سازمان تربیت بدنی مشغول و بعد از آن به آموزش پرورش منتقل شد. ابراهیم همچون معلمی فداکار و متعهد به تربیت دانش آموزانش پرداخت. اهل ورزش بود. با ورزش پهلوانی یعنی ورزش باستانی شروع کرد و در والیبال و کشتی بی نظیر بود. هرگز در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه ایستاد. مردانگی او را می توان در ارتفاعات سر به فلک کشیده «بازی دراز» و «گیلانغرب» تا دشت های سوزان جنوب مشاهده کرد. حماسه های او در این مناطق هنوز در یاد همرزمانش می درخشد. ابراهیم در عملیات «والفجر مقدماتی»، پنج روز به همراه بچه های گردان «کمیل» و «حنظله» در کانال های «فکه» مقاومت کردند و تسلیم دشمن نشدند.

سرانجام در روز 22 بهمن سال 61 بعد از فرستادن بچه های باقی مانده به پشت خط مقدم او تنها ماند و از آن پس دیگر کسی او را ندید و گمنام باقی ماند. مزار یادبود این قهرمان شهید در قطعه 26 گلزار شهدای بهشت زهرا(س) به چشم می خورد.

ابراهیم به دلیل ویژگی هایی اخلاقی، فرماندهی و شخصیتی ای که داشته است تا کنون به عنوان یکی از شهدای مفقودالجسدی شناخته می شود که شنیدن زندگی نامه او برای هر جوانی دل انگیز و هیجان آور است. در یکی از خاطرات درباره او نقل شده است: «درهمان ایام پایانی دبستان ابراهیم کاری کرد که پدر عصبانی شد و گفت که ابراهیم برو بیرون و تا شب هم برنگرد. ابراهیم تا شب به خانه نیامد. همه خانواده ناراحت بودند که برای ناهار چه کار کرده. اما روی حرف پدر حرفی نمی زدند. شب بود که ابراهیم برگشت با ادب به همه سلام کرد. سوال شد ناهار چه کار کردی؟ پدر در حالی که هنوز ناراحت نشان می داد منتظر جواب ابراهیم بود. ابراهیم خیلی آهسته گفت که تو کوچه راه می رفتم دیدم یک پیرزن کلی وسایل خریده و نمیدونه چیکار کنه و چطوری بره خونه. من هم رفتم کمک کردم وسایلش را تا منزلش بردم. پیرزن هم کلی تشکر کرد و سکه پنج ریالی به من داد. نمی خواستم قبول کنم، ولی خیلی اصرار کرد. من هم مطمین بودم این پول حلاله چون براش زحمت کشیده بودم. ظهر با همان پول نان خریدم و خوردم.»

یکی از آشنایان ابراهیم درباره ادب او روایت می کند: «با موتور می رفتیم که موتور سواری جلوی ما پیچید و با اینکه مقصر بود، به ما بی احترامی کرد. من دوست داشتم ابراهیم با آن بدن قوی ای که داره پایین بیاید و جوابش را بدهد. ولی ابراهیم با آن لبخندی که به لب داشت در جواب عمل او گفت: سلام. خسته نباشید. موتور سوار عصبانی یکدفعه جا خورد.»

درباره چگونگی شهادت ابراهیم نیز یکی از همرزمانش نقل می کند: «به بچه های گردان گفتم عراق دارد کار کانال کمیل را تمام می کند چون فقط آتش و دود بود که دیده می شد. اما هنوز امید داشتم. با خودم گفتم: ابراهیم شرایط بدتر از این را سپری کرده اما وقتی یاد حرفاهایش افتادم دلم لرزید. نزدیک غروب بود احساس کردم چیزی از دور در حال حرکت است. با دقت بیشتری نگاه کردم کاملا مشخص بود سه نفر در حال دویدن به سمت ما بودند، در راه مرتب زمین می خوردند و بلند می شدند. میان سرخی غروب بالاخره آنها به خاکریز ما رسیدند. پرسیدیم از کجا می آیید؟ گفتند: از بچه های گردان کمیل هستیم. با اضطراب پرسیدم:پس بقیه چی شدند؟ حال حرف زدن نداشتند، کمی مکث کردند و ادامه دادند:ما این دو روز زیر جنازه ها مخفی شده بودیم، اما یکی بود که این پنج روز کانال رو سر پا نگه داشته بود. یکی از این سه نفر دوباره نفسی تازه کرد و ادامه داد: عجب آدمی بود! یک طرف آر. پی. جی می زد، یک طرف با تیربار شلیک می کرد. عجب قدرتی داشت. یکی از آنها ادامه داد: همه شهدا را انتهای کانال کنار هم چیده بود. آذوقه و آب رو تقسیم می کرد، به مجروحان رسیدگی می کرد. اصلا این پسرخستگی نداشت. گفتم: از کی دارید حرف می زنید مگر فرمانده ه تان شهید نشده بود؟ گفت:جوانی بود که نمی شناختمش. موهایش کوتاه بود، شلوار «کردی» پایش بود، دیگری گفت: روز اول هم یه چفیه عربی دور گردنش بود. چه صدای قشنگی داشت. برای ما مداحی هم می کرد و روحیه می داد. داشت روح از بدنم خارج می شد. سرم داغ شده بود.

آب دهانم را فرو دادم چون که اینها مشخصات ابراهیم بود. با نگرانی نشستم و دستانش را گرفتم با چشمانی گرد شده از تعجب گفتم: آقا ابرام رو میگی درسته؟ الان کجاست؟ گفت:آره انگار یکی دوتا از بچه های قدیمی آقا ابراهیم صداش می کردند. یکی دیگر گفت:تا آخرین لحظه که عراق آتش می ریخت زنده بود، به ما گفت: عراق نیروهایش را عقب برده است حتما می خواهد آتش سنگین بریزد، شما هم اگر حال دارید تا این اطراف خلوت است عقب بروید. دیگری گفت: من دیدم که او را زدند. با همان انفجارهای اول افتاد روی زمین. بی اختیار بدنم سست شد. دیگر نمی توانستم خودم را کنترل کنم. سرم را روی خاک گذاشتم و تمام خاطراتی که با ابراهیم داشتم در ذهنم مرور شد. از گود زورخانه تا گیلان غرب و …بوی شدید باروت و صدای انفجار با هم آمیخته شده بود! رفتم لب خاکریز می خواستم به سمت کانال حرکت کنم یکی از بچه ها گفت با رفتن تو ابراهیم بر نمی گردد. همه بچه ها حال و روز من را داشتند. وقتی وارد دوکوهه شدیم صدای حاج صادق آهنگران در حال پخش بود: «ای از سفر برگشتگان کو شهیدانتان کو شهیدانتان؟ » صدای گریه بچه ها بیشتر شد. خبر شهادت و مفقود شدن ابراهیم خیلی سریع بین بچه ها پخش شد. یکی از رزمنده ها که با پسرش در جبهه بود گفت:همه داغدار ابراهیم هستیم. به خدا اگر پسرم شهید شده بود آنقدر ناراحت نمی شدم. هیچ کس نمی داند ابراهیم چه آدم بزرگی بود. او همیشه از خدا می خواست گمنام بماند.»

همچنین یکی از اعضای خانواده شهید ابراهیم هادی درباره چگونگی گفتن خبر شهادت به مادرشان را این چنین توضیح می دهد: «پنج ماه از شهادت ابراهیم گذشت. هر چه مادر از ما پرسید که چرا ابراهیم مرخصی نمی آید با بهانه های مختلف بحث را عوض می کردیم و می گفتیم: الآن عملیات است، فعلاً نمی تواند به تهران بیاید. خلاصه هر روز چیزی می گفتیم. تا اینکه یکبار دیدم مادر آمده داخل اتاق و روبروی عکس ابراهیم نشسته است و اشک می ریزد.

آمدم جلو و گفتم: مادر چی شده؟، گفت:من بوی ابراهیم رو حس می کنم. ابراهیم الآن توی این اتاقه، همینجا و …وقتی گریه اش کمتر شد گفت:من مطمین هستم که ابراهیم شهید شده است. ابراهیم دفعه آخر خیلی با دفعات دیگه فرق کرده بود، هر چی به او گفتم: بیا برایت به خواستگاری برویم می گفت: نه مادر، من مطمینم که برنمی گردم. نمی خواهم چشم گریانی گوشه خانه منتظر من باشد. چند روز بعد مادر دوباره جلوی عکس ابراهیم ایستاده بود و گریه می کرد. ما هم بالاخره مجبور شدیم از دایی بخواهیم به مادر حقیقت رو را بگوید. آن روز حال مادر به هم خورد و ناراحتی قلبی او شدید شد و در سی. سی. یو بیمارستان بستری شد.»

به گزارش کاماکس کتاب «سلام بر ابراهیم» در صفحه 135 به بیان خاطرات و بخش هایی از زندگی نامه این پهلوان شهید پرداخته است.

پایان خبر کاماکس