از رتبه اول کنکور پزشکی تا شهادت برای فتح خرمشهر/ شهیدی که محل دفنش را مشخص کرده بود

شهید سیدعبدالرضا موسوی جانشین شهید جهان آرا بود که در عملیات منتهی به فتح خرمشهر به درجه رفیع شهادت نایل شد.

به گزارش کاماکس، به نقل از کاماکس، شهید سیدعبدالرضا موسوی جانشین شهید  محمد جهان آرا در سپاه خرمشهر بود. این دو شهید بزرگوار تا پای جان برای حفظ شهرشان هنگام تجاوز دشمن جنگیدند و همراه دیگر مدافعان خونین شهر مقاومت کردند.

چهارم آبان 59 که خرمشهر سقوط کرد، همگی هم قسم شدند تا خاک میهن را از دشمن پس بگیرند، اما قسمت نبود هیچ کدام شان آزادی خرمشهر را در سوم خرداد 1361 ببینند. محمد جهان آرا در هفتم کاماکس 1360 در حادثه سقوط هواپیمای فرماندهان در کهریزک تهران به شهادت رسید و موسوی نیز در 17 اردیبهشت سال 61 در جریان عملیات «الی بیت المقدس» و قبل از آزادی خرمشهر شهید شد.

به مناسبت سالگرد شهادت سردار شهید سیدعبدالرضا موسوی، با فراهه عبدالخانی مادر و خاتون موسوی خواهر شهید گفت وگویی انجام دادیم.

بانو عبدالخانی مادر 86 ساله شهید در بیان خاطراتی از آخرین ماه های حیات زمینی فرزندش می گوید: شاید دو یا سه ماه به شهادت عبدالرضا باقی مانده بود که هفته ای چند بار من را به گلزار شهدای آبادان می برد. آن زمان خرمشهر سقوط کرده بود و ما در آبادان حضور داشتیم.

مادر شهید ادامه می دهد: یکبار به عبدالرضا گفتم: پسرم! چرا اینقدر من را به گلزار شهدا می آوری. جاهای دیگری هم برای رفتن و سرزدن وجود دارد. در پاسخ گفت: «اینجا قطعه ای از بهشت است مادر جان! اینجا بهترین بندگان خدا آرمیده اند.» دو یا سه ماه بعد خودش هم به شهادت رسید و پیکرش در همان گلزار دفن شد.

وی در بیان خاطره دیگری از فرزندش اظهار کرد: یک روز دیدم که عبدالرضا برمزار شهیدی قرآن می خواند. صوت بسیار زیبایی داشت. آن روز مرحوم همسرم (پدر شهید) همراه مان بود. گفتیم: عبدالرضاای کاش بر مزار ما هم اینطور با صدای خوش قرآن بخوانی. گفت: نه من دوست دارم شما بر مزارم قرآن بخوانید. من و پدرش خیلی ناراحت شدیم. گفتیم تو جوانی، اما ما سن و سالی داریم. تو باید بمانی و حالا حالاها زندگی کنی. ما برای تو آرزوها داریم؛ اما عبدالرضا روی حرف خودش بود و می گفت روزی می رسد که ما برسر مزار او قرآن بخوانیم.

این مادر شهید افزود: پسرم در اواخر عمر زمینی اش مرتب به گلزار شهدا می رفت. خودش هم بوی شهدا را گرفته بود. یک روز در گلزار شهدای آبادان دیدم عبدالرضا کنار مزار شهید گمنامی ایستاده و در فضای خالی کنار مزار شهید، چوبی را به زمین فرو می کند. جلوتر رفتم و دیدم در آن فضای خالی کنار قبر شهید گمنام، مرتب این چوب را فشار می دهد. پرسیدم: چرا همچین کاری می کنی؟ گفت: اینجا محل دفن من است. زمانی که شهید شدم، من را اینجا دفن می کنند.

بانو عبدالخانی ادامه داد: آن زمان هنوز خرمشهر آزاد نشده بود و به حتم اگر خونین شهر آزاد می شد و به شهرمان برمی گشتیم، به حتم او را در خرمشهر دفن می کردند. چون شهر ما آنجا بود؛ اما انگار به دل پسرم برات شده بود که قبل از آزادی خرمشهر به شهادت می رسد و پیکرش را در همین گلزار شهدای آبادان دفن می کنند. اتفاقا همین طور هم شد و پسرم چند روز قبل از آزادی خرمشهر به شهادت رسید و پیکرش را در جایی دفن کردند که خودش نشان داده بود.

خاتون موسوی خواهر شهید نیز از قول مادرش اظهار کرد: چند ماه قبل از شهادت عبدالرضا به دلیل علاقه و جایگاه بسیار بالایی که در خانواده داشت، می خواست همه را خصوصا مادرمان را آماده شهادتش کند؛ لذا زیاد مادرمان را به گلزار شهدا می برد و برسر مزار آنها قرآن می خواند و از مقام شهدا برای مادر می گفت. همه اینها به خاطر این بود که پدر و مادر را آماده شهادتش کند.

خواهرشهید بیان کرد: مادرم قضیه چوبی را که برادرم در محل دفنش به زمین فرو برده بود را تعریف کرد. روز دفن عبدالرضا، این چوب درست بالای مزارش بود. ما آن چوب را می دیدیدم و به کرامت این شهید بزرگوار پی بردیم که چطور مدتی قبل از شهادتش، محل دفن خودش را نشان داده بود. مادر می گوید وقتی که من چوب را بالای مزار پسرم دیدم، همانجا فهمیدم خدا نگاه بسیار خاصی به او دارد.

خواهر شهید افزود: سال 1355 شهید عبدالرضا موسوی در رشته پزشکی در کل ایران نفر اول شد و همچنین نفر اول اعزام به خارج از کشور بود. این شهید بزگوار سرشار از نبوغ، استعداد، هوش، ذکاوت، پشتکار، تقوا، تواضع، مدیریت، مسولیت پذیری و البته خلوص محض بود.

پایان خبر کاماکس